یکی به چشم تامل نگر بدین تمثال

که تات مات شود دیدگان ز حیرانی

یکی درست بدین نوجوان نگر ز نخست

که راست ماه دو هفته است و یوسف ثانی

به زلفکانش چندان که چشم کار کند

همی نبیند چیزی بجز پریشانی

سپید سیم سرینش چو کوه بلورست

که می بلغزد در وی نگاه انسانی

چنان عودش برپا بودکه پنداری

ستاده گرز به کف رستم سجستانی

فکنده رخش در آن عرصه ای که می بینی

فشرده میخ در آن ثقبه ای که می دانی

زن نجیب کهن سالش از قفا نگران

چو پاسبان که کند دزد را نگهبانی

چو صرفه جویی و امساک عادت نجباست

نجیب وار کند شرفهای پنهانی

به شوهرش ز نجابت جماع می ندهد

که از نجیب عجیبست فعل شهوانی

قضیب شوی نخواهد به فرج خویش تمام

که مال شوی نسازد تلف به نادانی

غرض چه گویم زن از قفا چو حلقه به در

ز پیش شوی جوان گرم حلقه جنبانی

چنان کنیزک زن راگرفته است به کار

که هرکه بیند گردد ز دور شیطانی

کنیزکی شهدالله ز شهد شیرین تر

لطیف و دلکش و موزون چو شعر قاآنی

تبارک الله فرجی دو مغزه چون بادام

به شرط آنکه به بادام شکر افشانی

زن نجیب وی اندر قفا یساول وار

گرفته چوب و درافکنده چین به پیشانی

کنیز مطبخی از خشم نیم سوز به دست

ستاده بر طرفی همچو دیو ظلمانی

کنیزک دگر استاده گرم شکرخند

زکار زانیه و فعل شوهر زانی

به شهوت و غضب طبع آدمی ماند

اگر تو معنی این نقشها فروخوانی

چو شهوت از طرفی دست عقل برتابد

سپه کشد ز دگر سو قوای روحانی

تو نقش فانی دنیا ببین و عبرت گیر

که این ستوده سخن حکمتیست لقمانی